Düşünmeden cevap verirsem "kesinlikle hayır!"olurdu cevabım hiç şüphesiz ama biraz derine indiğimde; aslında durumun hiç de öyle olmadığını hemen anlıyorum...Çoğu zaman hayatla dalga geçen,onu hiç ciddiye almayan,onunla iyi anlaşmayı başarabilmeyi hedefleyen ama yaşamayı ciddi boyutta seven bi insan olduğumu düşünüyorum...
Tanıdığım çoğu insan bilir benim ne derece umursamaz biri olduğumu,hiçbişeyi büyütüp dert etmediğimi hatta olayı abartıp "son derece sorumsuz!!" olduğumu söyleyen bi arkadaşım bile olmuştu...Olayları çoğu kez oluruna bırakmayı tercih ediyorum çünkü bişeyleri değiştirmeyi ne derece istediysem de eğer olmaması gerekiyorsa ne yaparsam yapayım,ağzımda kuş da tutsam olmayacağının bilincine vardım artık.Olmuyorsa olmuyo belki de bu yüzden iplemiyorum çoğu şeyi..
İplemiyorum diyorum ama aslında göründüğü gibi değil...Şöyle ki içimde biriktiriyorum,biriktiriyorum,biriktiriyorum ve yine biriktiriyorum,ama insanlar sanıyolar ki unutup gidiyorum(!) Sadece içimde oluyolar onlar ama işin ilginç yanı ben bunun farkında bile olmuyorum,ben de onlar gibi ciddi anlamda iplemediğimi düşünüyorum.Ne zaman ki bardak doluyor ve son damla ile taşıyor o zaman dank ediyor..İlk şaşkınlıkla yav diyorum "ben neleri iplemedim bunu neden dert ediorum ki???"
Benim gibi olan biçok insan vardır tahminimce aynı duyguları mı paylaşıyoruz?
Ne?? "EVET" mi?
O zaman şu şekilde avutabiliriz kendimizi: (Züğürt teseliisi değil!Yani sanırım:D)
Diğer insanlarla kıyaslarsak kendimizi: Her seferinde üzülmektense biriktirip tek seferde üzülüoruz,tek seansta kurtuluyoruz hepsinden...
Bu bi süre idare edio en azından=))
2 yorum:
demekki o zaman napıcaz, biriktirebildiğimiz kadar biriktirip öyle atıcaz, böylece daha az sıklıkta üzülmüş oluruz.
karanlık haftalarımda muhtevasını bile unuttuğum sıkıntılarıma üzülüyorum.. ama bedenimin yaşlandıkça kanıksadığı bu durum ruhuma ağır gelmeye başladı.. keşke kelimesinden ne kadar nefret etsemde kuralları ben koymuyorum, keşke ah keşke...
Yorum Gönder